Vincent daalde begin april 1879 af in de kolenmijn van Marcasse en werd daar rondgeleid door een man die zelf al 33 jaar in de mijnen werkte. Het bezoek maakte veel indruk blijkt uit de rijke, verhalende brief die Vincent naar aanleiding van zijn bezoek schreef. Na een verschrikkelijke afdaling in een mandje door de mijnschacht opende zich op zevenhonderd meter diepte een nieuwe wereld voor hem:

“Deze mijn heeft 5 verdiepingen, 3 daarvan, de bovenste, zijn uitgeput en verlaten, men werkt er niet meer in van wege er geen steenkool meer is. Indien iemand het zou beproeven om een schilderij te maken van de maintenages, dat zou iets nieuws zijn en iets ongehoords of liever ongeziens. Verbeeld U eene reeks van cellen in een vrij naauwen en lagen gang, gestut door ruw houtwerk. In ieder van die cellen is een arbeider in een grof linnen pak, groezelig en bezoedeld als een schoorsteenveger, bij het flaauwe licht van eene kleine lamp bezig om de steenkool los te hakken. In sommige van die cellen staat de arbeider regtop, in anderen (veine tailles à plat) ligt hij plat op den grond. De inrigting is min of meer als de cellen in een bijenkorf of als een donkeren somberen gang in een onderaardsche gevangenis of als eene reeks kleine weefgetouwen, of eigenlijk zij zien er uit als eene reeks bakovens zooals men ze bij de boeren ziet of de vakken in een grafkelder. De gangen zelf zijn als de groote schoorsteenen bij de brabantsche boeren.“ Lees de hele brief

Als lekenprediker vond Vincent het belangrijk zich te vereenzelvigen met de arbeiders en vond hij het belangrijk om een mijn te zien:

“De dorpen hier hebben iets verlatens en stils en uitgestorvens omdat het leven onder den grond is in plaats van boven. Men zou hier jaren lang kunnen zijn maar als men niet beneden in de mijnen geweest ware zou men nog geen juist gedacht hebben van den gang der zaken.” Lees de hele brief