Toen Vincent aankwam in Antwerpen moest hij eerst zijn spullen tijdelijk in bewaring geven bij het douanekantoor in het Koninklijk Entrepot. Na een paar dagen mocht hij zijn "goed" ophalen. De dokken en de kaaien zouden een favoriete plek voor Vincent blijven voor wandelingen door de stad. Hij schreef zijn broer enthousiast over het gebied:

"Wel, die dokken zijn een fameuse Japonaiserie, grillig, eigenaardig, ongehoord – ten minste men kan ’t zoo zien. Ik zou er wel eens met U willen loopen om te weten of we ’t zelfde kijken. Men zou er alles kunnen maken, stadsgezigten – figuren van ’t meest uiteenloopend karakter – de schepen als hoofdzaak met water & lucht van fijn grijs – maar vooral –Japonaiseries.– Ik bedoel, de figuren zijn er altijd in beweging, men ziet ze in de zonderlingste entourages, alles grillig, en er ontstaan vanzelf telkens interessante tegenstellingen. Een wit paard in den modder, in een hoek waar hoopen marchandises met zeildoek bedekt liggen – tegen oude, zwart berookte muren van ’t magazijn. Doodeenvoudig, maar een effekt van Black & White.” Lees de hele brief

Vooral als hij een lange wandeling had gemaakt richting ’t zand en de hei van een boerendorp vond hij het aangezicht van de dokken ‘‘curieus als contrast’’.